انصاف

در تعریف انصاف گفته اند: انصاف، همان عدالت اما در جایی است که یک طرف آن خود ما هستیم و نباید در جایی که منفعتی برای ما قابل تصور است بی عدالتی کنیم و حق دیگران را به نفع خود نادیده بگیریم

در جایی که منفعت خودت و خانواده ‏ات و نزدیکانت و کسانى که به آنان علاقه دارى مطرح است با مردم منصفانه رفتار کن و با دوست و دشمن به عدالت رفتار کن.[8]

عملکرد در قبال دنیا

و اصول عملکرد در قبال دنیا هفت چیز است:

1. رضایت به کم

2. ایثار آن چه دارد

3. صرف نظر از طلب کردن آن چه ندارد

4. تنفر از امکانات و داریی زیادی

5. زهد

6. شناخت آفات دنیا

7. ترک شهوات و ریاست[9]

رضایت به مقدار کم از دنیا:

در خصوص دنیا باید توجه داشت که

1. دنیا وسیله رسیدن به خدا و نعمتهای اخروی است و اگر کسی دنیا و نعمتهای آن را هدف نهایی زندگی ببیند تمام عمرش را صرف چیزی می کند که گذرا است و ارزش عمر انسان را ندارد

2. ثانیا: اگر در طلب دنیا بیش از آن مقدار که ضرورت دارد وقت و انرژی بگذاریم، ضمن این که به همان میزان از آخرت و خدا و غافل شده ایم باید پاسخگوی میزان نعمتها و امکانات اضافه بر نیاز هم باشیم که از چه راهی به دست آورده ایم و در چه راهی خرج کرده ایم که اگر حلال باشد باید حساب پس بدهیم و اگر حرام باشیم مواخذه می شویم.

3. طلب مال دنیا لزوما بد نیست و بستگی به هدف ما دارد اگر هدف ما صرفا رسیدن به لذت های دنیوی است این طلب دنیا مذموم و مورد نکوهش است ولی اگر به دنبال نعمت و امکانات دنیوی هستیم تا به وسیله آن رضایت خدا را کسب کنیم مانند این که با نجات از فقر آبروی خود و خانواده مان را حفظ کنیم و به دیگران وابسته نباشیم که این مقدار شرعا واجب است و اگر دنبال این هستیم که رفاه خانواده را بیشتر کنیم و تفریحات حلالی برای سرزندگی بیشتر و انجام بهتر وظایف داشته باشیم ، به دیدار دوستان و بستگان برویم و میهمانی برگزار کنیم و به زیارت مکانهای مقدس برویم و ... که این ها در واقع طلب دنیا نیست بلکه اگر نیت صحیحی داشته باشیم طلب آخرت است و ارزشمند است.

4. به این نکته هم توجه داشته باشیم که اصلاح نفس و کسب رضایت خدا باعث می شود خود دنیا خاضعانه به سوی ما بیاید.